Yük hücresi geçmişi

Leonardo Da Vinci, bilinmeyen ağırlıkları dengelemek ve belirlemek için mekanik bir kaldıraç üzerindeki kalibre edilmiş karşı ağırlıkların konumlarını kullandı. Tasarımlarının varyasyonlarında, her biri farklı uzunlukta olan ve tek bir standart ağırlıkla dengelenen birden fazla kaldıraç kullanıldı. Hidrolik ve elektronik gerinim ölçer yük hücreleri, endüstriyel tartım uygulamalarında mekanik kaldıraçların yerini almadan önce, bu mekanik kaldıraçlı teraziler yaygın olarak kullanılıyordu. Haplardan demiryolu vagonlarına kadar her şeyi tartmak için kullanılıyorlardı ve uygun şekilde kalibre edilmeleri ve bakımları yapılması koşuluyla bunu doğru ve güvenilir bir şekilde yapıyorlardı. Bir ağırlık dengeleme mekanizmasının kullanımını veya mekanik kaldıraçlar tarafından geliştirilen kuvvetin tespitini içeriyordu. En eski, gerinim öncesi ölçüm kuvveti sensörleri hidrolik ve pnömatik tasarımları içeriyordu.

1843'te İngiliz fizikçi Charles Wheatstone, elektrik dirençlerini ölçebilecek bir köprü devresi tasarladı. Wheatstone köprü devresi, gerinim ölçerlerde meydana gelen direnç değişikliklerini ölçmek için idealdir. Her ne kadar ilk bağlı direnç teli gerinim ölçer 1940'larda geliştirilmiş olsa da, yeni teknolojinin teknik ve ekonomik olarak uygulanabilir hale gelmesi ancak modern elektroniklerin yetişmesine kadar mümkün olmadı. Ancak o zamandan beri gerinim ölçerler hem mekanik ölçek bileşenleri olarak hem de bağımsız yük hücrelerinde çoğaldı. Günümüzde hassas mekanik terazilerin hâlâ kullanıldığı bazı laboratuvarlar dışında, tartım endüstrisinde gerinim ölçer yük hücreleri hakimdir. Pnömatik yük hücreleri bazen kendinden güvenlik ve hijyenin istendiği yerlerde kullanılır ve güç kaynağı gerektirmediğinden uzak konumlarda hidrolik yük hücreleri dikkate alınır. Gerinim ölçer yük hücreleri tam ölçekte %0,03 ila %0,25 arasında doğruluk sunar ve neredeyse tüm endüstriyel uygulamalar için uygundur.