Yük hücresi geçmişi

Leonardo Da Vinci, bilinmeyen ağırlıkları dengelemek ve belirlemek için mekanik bir kaldıraç üzerinde kalibre edilmiş karşı ağırlıkların konumlarını kullandı. Tasarımlarının varyasyonlarında, her biri farklı uzunlukta ve tek bir standart ağırlıkla dengelenmiş birden fazla kaldıraç kullandı. Hidrolik ve elektronik gerinim ölçer yük hücreleri endüstriyel tartım uygulamalarında mekanik kaldıraçların yerini almadan önce, bu mekanik kaldıraçlı teraziler yaygın olarak kullanılıyordu. Haplardan vagonlara kadar her şeyi tartmak için kullanılıyorlardı ve uygun şekilde kalibre edilip bakımları yapıldığı sürece bunu doğru ve güvenilir bir şekilde yapıyorlardı. Bir ağırlık dengeleme mekanizmasının kullanımını veya mekanik kaldıraçlar tarafından oluşturulan kuvveti tespit etmeyi içeriyordu. En eski gerinim ölçer öncesi kuvvet sensörleri hidrolik ve pnömatik tasarımları içeriyordu.

1843 yılında İngiliz fizikçi Charles Wheatstone, elektriksel dirençleri ölçebilen bir köprü devresi tasarladı. Wheatstone köprü devresi, gerinim ölçerlerde meydana gelen direnç değişimlerini ölçmek için idealdir. Her ne kadar ilk bağlı direnç telli gerinim ölçer 1940'larda geliştirilmiş olsa da, modern elektronik cihazlar gelişene kadar bu yeni teknoloji teknik ve ekonomik olarak uygulanabilir hale gelmemiştir. Ancak o zamandan beri gerinim ölçerler hem mekanik terazi bileşenleri hem de bağımsız yük hücreleri olarak yaygınlaşmıştır. Günümüzde, hassas mekanik terazilerin hâlâ kullanıldığı bazı laboratuvarlar dışında, gerinim ölçer yük hücreleri tartım endüstrisine hakimdir. İçsel güvenlik ve hijyenin istendiği yerlerde bazen pnömatik yük hücreleri kullanılırken, güç kaynağı gerektirmedikleri için uzak yerlerde hidrolik yük hücreleri tercih edilir. Gerinim ölçer yük hücreleri, tam ölçeğin %0,03'ünden %0,25'ine kadar doğruluk sunar ve neredeyse tüm endüstriyel uygulamalar için uygundur.